retrospectieven

In een gerenommeerd kledinghuis hangt een lugubere sfeer nadat een van de modellen er dood wordt teruggevonden. Haar in beslag genomen dagboeken onthullen het bestaan van een geheime minnaar en voor we het weten bevinden we ons in een typische Œhuis clos", waarbij de cirkel zich langzaam rond de personages sluit, terwijl het mysterie onopgehelderd blijft... Als fotograaf voor films van onder meer Roberto Rossellini, G. W. Pabst, Raoul Walsh, e.a. is Mario Bava een van de grote meesters van de erotische film alsmede van de suspensfilm. Met "Sei donne per l"assassino" is hij op zijn best en toont ons niet minder dan een echte "slasher" (genrefilm waarin vrouwen aan allerhande gewelddaden worden blootgesteld). "Sei donne per l"assassino" is tevens een sleutelfilm in Bava"s filmografie, waar de grote moordmachine zonder scrupules wordt ingezet... Ondertussen geven de kleuren van de beelden en de verzorgde kadrering de film een heel eigen consistentie, die de toeschouwer leidt naar andere cultureel en politiek geladen sferen.

De Spanjaard José Larraz is eveneens scenarioschrijver en tekenaar van comics in de jaren Œ60 en Œ70. Een groot deel van zijn films maakte hij in Engeland. Zijn voorkeur voor het vreemde, het onuitgesprokene, zijn talent om films een tikje klasse te geven, tonen aan dat het mogelijk is om lowbudget-producties te maken zonder "goedkoop" te zijn. Dit alles maakt hem tot een apart personage in het Engelse horrorwereldje. "Vampyres" vertelt het verhaal van een verdwaalde man, sensueel in de val gelokt door twee vrouwelijke vampieren die hem onderdak bieden. Het verhaal van een man die een seksueel geïsoleerde vrouwenruimte betreedt. Het verhaal van een wanhopig verlangen dat slechts beantwoord wordt door een storm van geweld. Een bloedig vampierenverhaal dat erotisch vanuit vrouwelijk standpunt verteld wordt, waar de dood zich voedt met de angst voor machteloosheid.

Een Urugayaan die eind jaren Œ60 in Europa verzeilde en, alvorens zich te werpen op televisiewerk, twee films maakte waar je niet om heen kunt in de geschiedenis van de Spaanse fantastische film: "La Residencia" en "Who Could Kill a Child?". Deze laatste is minder invloedrijk dan zijn voorganger, maar "Who Could Kill a Child" is dan ook des te soberder, verontrustender en maakt brandhout van de mythe van het onschuldige kind. Twee volwassenen gaan op onderzoek uit op een eiland, maar vinden geen enkel spoor terug van de volwassenen die er leefden. Er blijven enkel de kinderen en adolescenten over. "Who Could Kill a Child?" is zonovergoten maar oh zo claustrofobisch, bouwt op naar een wanhopig einde, en verbergt enkele verrassingen met bittere nasmaakŠ

Obscure cineast die meestal bekend is om zijn SM-films opgehemeld door de vrouwen-in-gevangenis-fetisjisten van de bis-cinema. Rino Di Silvestro is echter niet te versmaden, al was het maar om zijn "Werewolf Woman" waarin een jonge vrouw bezeten is door de afgrijselijke zekerheid dat ze transformeert tijdens volle maan. Schalks schipperend tussen neurose, lycantropie en fantasme, plaatst Di Silvestro met voldoende zin voor verfrissende afwijkingen, sex tegenover werkelijkheid, genezing tegenover geweld. Een klein, zeldzaam pareltje!

Peter Walker is één van de laatste vertegenwoordigers van de Britse exploitation-cinema. Hij maakte honderden "sex-loops" en daarna erotische langspeelfilms, alvorens zich te werpen op het hedendaagse horrorgenre (in tegenstelling tot de Gotische horror). Hij stond in voor de opmerkelijke trilogie "House of Whipcord", "Frightmare" en "House of Mortal Sin" in de periode Œ74-"75. "House of Whipcord" is de film die Walker zelf verkiest. Hij leeft er zijn zin voor kluchtige horror met afwijkende personages (de schuld van de maatschappij!) ten volle in uit.
In een verbeteringsgesticht voor meisjes die op het slechte pad beland zijn, voert een seniele en blinde rechter, bijgestaan door een sadistische soldatenvrouw, een heilsopdracht uit tegen een te permissief systeem. "House of Whipcord" is sexy, allesbehalve politiek correct, cult, en opgedragen aan zij die pleiten voor de herinvoering van lijfstraffen!

Zodra hij de gevangenisdeuren achter zich dichtslaat, beraamt een moordenaar de perfecte misdaad. Het gebruik van voice off is een troef van deze film, die de rituelen van moraal en immoraliteit ontmaskert en belachelijk maakt. "Angst" is een voyeuristische film; sommige scènes en personages zijn zelfs zonder meer grotesk. De film, die boordevol close-ups zit, is even gemeen als zijn hoofdpersonage. Cameraman Rybczynski, aan wie Gerard Kargl tijdens het draaien een grote vrijheid liet, is hiervoor deels verantwoordelijk. De schokkende cadrages ondersteunen het briljante spel van hoofdrolspeler Erwin Leder, die moordend efficiënt is als de primaire en verweesde killer. De regisseur schetst ook een beeld van de Oostenrijkse samenleving anno jaren 80, helemaal verblind door haar oppervlakkige welzijn en goede zeden. Met zijn realistische of sadistische toon, het is maar hoe je het bekijkt, baant "Angst" het pad voor latere films over seriemoordenaars.

Smakelijke en bloederige soft-core met Udo Kier in ongewone doen en Tiona Richmond als "Britain"s Nr. One Sex Symbol". "Exposé" is een "videonasty", verboden in Engeland omwille van zijn extreme combinatie van sex en geweld. Lesbianisme, masturbatie en verkrachting maken deel uit van de nachtmerrie waarin successchrijver behekst wordt door morbide hallucinaties. Het hoofdpersonage is voyeur én slachtoffer van zijn paranoia, omringd door vrouwen met een explosieve seksualiteit. James Kenelm Clarke, die eigenlijk documentaires maakte, tekende eveneens voor twee erotische komedies, steeds met Fiona Richmond. "Exposé" werd geproduceerd door Bryan Smedley-Aston die we ook kennen van "Vampyres" van José Larraz.

Eloy de la Iglesia realiseerde "La semana del asesino" (een andere titel voor "Cannibal Man", een overigens zeer misleidende titel vermits in de film geheel geen sprake is van kannibalisme) vlak voor de dood van generaal Franco. Observeren zonder geobserveerd te worden, onderdrukte seksualiteit: "Cannibal Man" toont een benauwde wereld waarin geen enkele overtreding mogelijk is, laat staan getolereerd wordt. Marcos is vleesversnijder in een soepconservenfabriek. Hij pleegt de ene moord na de andere, methodisch, en installeert de kadavers zorgvuldig in zijn woning. "Cannibal Man" is afstandelijk, koud en ziekelijk en biedt een scherpe kijk op de consumptiemaatschappij. Eloy de la Iglesia, die meer dan twintig films op zijn naam heeft staan, staat bekend als provocatief in de keuze van zijn onderwerpen. Een ware cultcineast in de marge die het meer dan waard is ontdekt te worden. "Cannibal Man" is pure gore, seksueel ambigu, en is zo één van die in Engeland verboden videonasties.

Deze Italiaanse journalist, schrijver en filmmaker maakt komedies over ontspoorde zeden met bijtende portretten over macho-verleiders die zich slecht in hun vel voelen. Pasquale Festa Campanile gaat tot het uiterste, flirt op onverwachte wijze met het absurde, het erotische en het excessieve. "Autostop rosso sangue" is een cult-roadmovie die sterk gehekeld werd door de censuur. Het gaat over de overlevingspogingen van een koppel dat gegijzeld wordt door een perverse en manipulerende autostopper. Voyeurisme, dubbelzinnige machts- verhoudingen en seksueel geweld zijn de zeer expliciete ingrediënten waarvan de regisseur onbeschamend gebruik maakt. De auto als hachelijk microkosmos waarin de man de vrouw domineert. Suspens en overdreven snelheid op de weg naar nergens!

Agustín Villaronga is een van de meest fascinerende Spaanse cineasten van dit moment. "Tras el cristal" is het verhaal van een pedofiele nazi die op een dag ten gevolge van zijn morbiede experimenten van op een toren naar beneden valt. Volledig verlamd en opgesloten in een ademhalingsmachine is de oudstrijder volledig aangewezen op buisjes en slangetjes die hem met de buitenwereld verbinden. Een lugubere postindustriële atmosfeer is de setting voor een liefdesgeschiedenis tussen deze volledig verlamde man en zijn jonge verpleger. De regie draagt de stempel van de meester, de kadrering is buitengewoon; op het filmfestival van Berlijn en New York ging deze film dan ook niet onopgemerkt voorbij. "Tras el cristal" was zijn eerste langspeelfilm die nu nog menigeen zal verrassen. Men kan niet onverschillig blijven tijdens het bekijken van de film. Hij bevat voortreffelijke suspensscènes en nochtans gaat het niet om een thriller of horrorfilm. De films die hij sindsdien regisseerde zijn "El niño de la luna" uit 1989, "El pasajero clandestino" uit 1994, "99.9" uit 1999 en "El mar" uit datzelfde jaar. Absolute aanraders!