No Border

No Border – een internationaal samenwerkingsverband dat zich
concretiseert in een autonoom kamp, dit keer van 27.09 tot 03.10 in
Brussel – wil het debat aanzwengelen rond de opheffing van grenzen
die mensen (maar geen handelsgoederen) verdelen.
Ter gelegenheid van hun Brussels kamp, organiseren ze 4 vertoonavonden
met zowel auteursfilms als militante films over grenzen
en zij die ze overschrijden in Europa. De kerkbezettingen door mensen
zonder papieren in Brussel, de “jungle” van Calais, de transitproblematiek
in Libië (dat net zoals Griekenland het onvermijdelijke
vagevuur voor Europa is geworden),... komen aan bod. Met een Open
Screen speciaal bestemd voor onze internationale gasten, kan je
migrerende beelden uit heel Europa en instant-reportages over het
kamp zelf bekijken.

In België, volgens een wetsartikel van 15 november 1980, kan
een vreemdeling een verblijfsvergunning aanvragen indien hij
of zij lijdt aan een ziekte die een levensbedreigend risico betekent.
Voor sommige personen is dit wetsartikel de enige oplossing
om een wettelijke verblijfsvergunning te bekomen. Meer
dan 1000 mensen startten in maart 2009 een hongerstaking.
> en présence des réalisateurs / in aanwezigheid van de regisseurs

Sinds de jaren 70 hebben mensen zonder papieren in Brussel
hun aanwezigheid zichtbaar gemaakt via acties. Zijzelf en de
mensen die hen ondersteunden, gaven een gezicht aan de zaak
van mensen zonder papieren, en maakten het voor enkele duizenden
onder hen mogelijk om uit de clandestiniteit te geraken.
Deze ontmoeting brengt verschillende generaties samen van
mensen die vroeger zonder papieren waren en die deelnamen
aan verschillende acties in Brussel. Het is een gelegenheid om
van gedachten te wisselen met andere internationale groepen
die steun verlenen aan mensen zonder papieren en die deelnemen
aan het No Border-kamp.

Zeebrugge. Indische migranten worden door de politie tegengehouden
aan de grens. De camera bevindt zich in de cel van
de politiepost. Er zijn geen getuigenissen, enkel de uitdrukking
van wanhoop van zij die zich in de val bevinden. De zee is mooi
buiten.

Al meer dan acht maanden vinden daklozen en mensen zonder
papieren toevlucht in het voormalige Gésù-klooster.
PleinOPENair was er trouwens deze zomer nog te gast. Terwijl
een bouwproject voor een luxe-hotel de precaire bewoners geen
perspectieven bood, heeft de Raad van State er pas anders over
beslist. De stedenbouwkundige vergunning voor het immo-project
werd geannuleerd. Goed nieuws voor de bewoners! Die zien
hun verblijf tussen de kloostermuren verlengd. Maar de winter
staat voor de deur, en dat betekent dat de verwarmingskosten
hoog zijn. Kom dus mee feesten in Nova in het gezelschap van
de No Border -DJ’s. Alles wat jullie die avond consumeren zal
de bewoners van Gésù lekker warm houden!

Een film die bestaat uit fragmenten die elkaar weerspiegelen
en tegenspreken, wat zo een gelaagd
spel in tijd en ruimte creëert. Deze film toont de
levensomstandigheden van migranten in Calais
over een periode van 3 jaar, van juli 2007 tot
september 2010. Het toont aan hoe het beleid
van de moderne politiestaten het wettelijk
kader te buiten gaat, grijze zones creëert en
uitzonderingen tot de regel maakt.

> In aanwezigheid van de regisseur
(onder voorbehoud)

In Steenokkerzeel wordt een nieuwe gevangenis gebouwd.
Voor wie? Voor buitenlanders, immigranten, mensen zonder
papieren. Een nieuw kamp om hen beter te onderdrukken, om
de solidariteit die hen kracht geeft te breken. Zij die gevaarlijk
zijn worden apart gezet. Maar her en der laten mensen zich niet
door de kilte afschrikken…

Zoals gebruikelijk, een scherm
zonder grenzen, voor iedereen,
met één enkele voorwaarde:
de voorgestelde films mogen niet
langer dan 15 minuten duren.

Er vonden de laatste jaren al verschillende No Borderkampen
plaats. De directe confrontatie met de praktijken
van staten aan de grenzen mondde soms uit in de
wil om migranten op langere termijn te ondersteunen.
Een stand van zaken uit Lesbos en Calais.

02.10 > 19:00

02.10 > 20:00

Een Ethiopische vluchteling in Italië beschrijft zijn traject en
dat van andere Ethiopische vluchtelingen waarvan hij getuigenissen
verzamelde. Ze vertellen het verhaal over de tocht
door de Soedanese woestijn vol onzekerheid over het transport,
over de mensenhandel, de opeenvolgende opsluitingen in de
Libische gevangenissen in middeleeuwse omstandigheden...
Kortom, alles wat de Libisch-Italiaanse overeenkomsten over
migratie verbergt en wat stelselmatig door de voorzitter van
Frontex ontkend wordt.