Taqwacore

Een blanke jongeman, Michael Muhammed Knight, bekeert zich op 15-jarige leeftijd tot de Islam. In 2003 schrijft hij "The Taqwacores", een roman over islamitische punkgroepen. Hij vertelt hierin het leven van punkers die samenwonen in Buffalo, New York. Allen zijn het praktiserende moslims, maar in het weekend rollen ze hun gebedsmatje op om punkconcerten te organiseren. Dankzij dit boek konden jonge Amerikaanse punk-moslims zich herkennen en identificeren. "The Taqwacores" ligt aan het ontstaan van een hele muzikale beweging.
Enkele jaren later organiseren Michael Muhammad en zijn vrienden een tournee van moslimpunkbands aan de Amerikaanse West Coast om hun muziek en geloof te verkondigen. Jonge gesluierde meisjes zingen enthousiast de refreintjes mee tijdens punkconcerten waar het publiek wild "pogoot". Met hun muziek doorbreken ze voorschriften (vrouwen die zingen, elektrische gitaren) en zo realiseren de jonge punkers een directe confrontatie met de ideeën van de moslimcultus, geheel in de geest van de punkbeweging zelf. "I want to fuck you during ramadan"! Verrassend gedurfd geven ze hun eigen lezing van de Islam. Soms bewierookt, soms gecensureerd proberen deze jongeren hun leeftijdsgenoten van welke leeftijd of afkomst dan ook, te doen nadenken over een andere toewijding. Ze vertegenwoordigen een minderheid van een minderheid van een minderheid: jong, moslim en punk. Ze ontzien niets of niemand om zich te tonen aan het publiek. Dit leidt tot onwaarschijnlijke momenten zoals het concert van The Komimas tijdens de jaarlijkse bijeenkomst van Amerikaanse moslims in Chicago, of het slotconcert op het dak van een hotel in Lahore, Pakistan.
Taqwacore documenteert op eerlijke wijze het ontstaan van een jongerencultuur en de zoektocht van rebelse jongeren naar hun plaats in deze werreld. Dit volstaat om de film te onderscheiden van de typische "rockumentary" die zich vaak verliest in de mystificatie van een niet eens zo ver verleden. Zelfs al ligt het personage van Michael Muhamed Knight er soms iets te dik op, als jonge, blanke zoon van een racist, die sympathie kreeg voor Malcolm X en zich tot de islam bekeerde, is zijn motivatie om een beweging te creëren fris en eerlijk. Het geeft hem de kans om zijn zin voor vrijheid van cultus te poneren, en om al punk-zijnde zijn zoektocht naar geluk te voeden.

De twee meest prominente bands in de film zijn de Pakistaanse Kominas uit Boston en Secret Trial Five, een geheel vrouwelijke punkband uit Vancouver. Zoals het echte punkbands betaamt, is de muziek meestal niet om aan te horen, maar het effect groots: mensen opnaaien, daar gaat het allemaal om, en dat lukt soms uitstekend, bijvoorbeeld wanneer Secret Trial Five tijdens de jaarlijkse manifestatie van de Islamic Society of North-America in Chicago het open podium beklimt. Op dat podium zijn zingende vrouwen sowieso niet toegestaan, om over kortgeknipte, krijsende en tierende moslimlesbo’s nog maar te zwijgen. Moet gezegd: veel gehoofddoekte meisjes in de zaal kijken verwonderd toe en zeggen desgevraagd het allemaal “heel verfrissend” te hebben gevonden.
(...)
"Taqwacore" is een hilarische, enthousiasmerende en (op een rafelige, rauwe manier) ook heel charmante kennismaking met een punkgenre dat we nog niet kenden. Uiteraard roepen de punkbands in de film allerlei vragen op die ze nergens beantwoorden (zo blijft onduidelijk hoe ze zélf nou precies over hun godsdienst denken), maar punkbands die een genuanceerd, sluitend verhaal hebben, zijn geen punkbands meer, dus dat moeten ze vooral in het midden laten.
— Menno Pot (weblogs.hollanddoc.nl)

Everyone who’s involved in taqwacore is aware that they’re building something. To some extent, the reason I called the film The Birth of Punk Islam is because I saw this whole process as a kind of birthing. It wasn’t just that this was happening and I was filming it, but rather that by my being there and filming it, we managed to give birth to this thing. I think that kind of shows in the filmmaking, the way it’s put together. I’m not always rushing to get the other side of things, I’m not looking to be journalistic or fair and balanced. I’m really trying to tell their story in a way that I find relatable.
— Omar Majeed, director