Prima Nova

Met de tweede verjaardag van Prima Nova in zicht, doen we er een schepje bovenop: er zijn maar liefst 6 voorstellingen van deze gratis toegankelijke formule die recente films vertoont. De regel is eenvoudig: we vertonen recente films, middellang of lang, of het nu documentaire of fictie is. Iedereen mag previews inzenden, maar weet dat we niet elk voorstel vertonen: Nova selecteert er enkele uit voor een gratis vertoning in aanwezigheid van de regisseur.

Films opsturen naar :
Cinema Nova (Prima Nova)
Rue d’Arenbergstraat 14
1000 Bruxxel

In het centrum van Brussel, op een steenworp van het kanaal, ligt de Ieperlaan, alom bekend om zijn groothandelaren in Mediterraanse levensmiddelen. Voordat de oprukkende gentrificatie deze handelaars definitief verjaagt, heeft Sarah Vanagt (die in de wijk woont) een van de opslagplaatsen getransformeerd in een filmstudio. Een ruimte als kruispunt van de levensloop van hen die de straat bevolken: handelaars, asielzoekers, huurders, residenten van het Leger des Heils...
Sarah Vanagt liet zich voor “Ieperlaan” inspireren door de Italiaanse historicus Carlo Ginzburg, een van de pioniers van de microgeschiedenis. Deze vertakking van de geschiedenis tracht de globale machtsverhoudingen in de samenleving te ontcijferen door te focussen op bepaalde details en de mentale wereld van gewone mensen. De filmmaakster neemt de veranderingen in haar straat als startpunt voor een "ervaring van microgeschiedenis".
De hoofdrolspelers vertellen hun persoonlijke verhalen in de derde persoon. Op deze manier gefictionaliseerd lijken de verhalen een mythische dimensie te bereiken, als waren het moderne sprookjes die deel uitmaken van een nieuwe mondelinge traditie....

Een esthetische, poëtische en demystificerende benadering van het cocablad, dat in de eerste plaats geassocieerd wordt met cocaïne. "Laberinto Verde” volgt de kronkelende wegen van dit mythische en heilige blad, een geschenk van Pachamama aan de Inca’s. Tot op de dag van vandaag staat het cocablad centraal in diverse culturele en sociale praktijken in Bolivia en Peru. Coca bevindt zich ook op het kruispunt van traditie en industrie, waar lokale en internationale kwesties onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.
Ondanks zijn vlotte visuele benadering, hoedt de film zich voor de reportage- of videoclipachtige benadering waarmee dit onderwerp vaak wordt aangeboord. Hier hebben de gezichten rimpels en weerspiegelen ze de nerven van het blad, maar ook de landschappen. Door de gelaagde realiteit van het cocablad bloot te leggen, maakt de film komaf met het amalgaam van het cocablad met de drug die ervan gemaakt wordt, cocaïne. Dat is het startsein voor een labyrintische verkenning die leidt van de traditionele wereld naar de industriële, van Bolivia naar Peru, van gisteren naar vandaag.

Het "Schützenfest", het traditionele schuttersfeest, is een verbluffende mengeling van religie en wapens in een hedendaags Duitsland, waar het moeilijk is om verouderde tradities in ere te houden omdat ze als ouderwets beschouwd worden.
Velen dromen om "Koning" te worden, dat wil zeggen, winnaar van de proef, en daarmee rechthebbende in de strijd voor de titel van "Keizer". Jurgen Ellinghaus maakt van zijn camera een getuige, en laat het onderwerp voor zichzelf praten. De zeer protocollaire ceremoniën, strikt geordend, weerspiegelen zich in de enscenering die daardoor een ironische knipoog krijgt. Militaire orkesten, onberispelijke uniformen en gekalibreerde wapens paraderen op haast anachronistisch wijze onder het oog van een onveranderlijke hiërarchie. Een speciaal soort clerus bewaakt de activiteiten, en verleent er een hogere dimensie aan, terwijl ze een conservatief wereldbeeld voorstaan met het evangelie en mannelijkheid als centrale waarden. De mengeling van vaderlandsliefde en religie, van gemeenschapsgevoel en persoonlijke ambitie, blijft verwonderen. Tegelijkertijd gaat het om niets minder dan fascinerend cultureel erfgoed.

De afgelopen jaren onthaalde het centrum voor geestelijke gezondheidszorg "La Gerbe" in Schaarbeek workshops voor video en fotografie naast andere disciplines zoals schrijven, beeldhouwen, tekenen, enzoverder. Georganiseerd door "L’Heure Atelier", een centrum van expressie en creativiteit , zijn deze workshops gebaseerd op maat van de deelnemers zelf. We zijn blij om enkele deelnemers welkom te heten die een selectie van hun films voorstellen.

Iedereen kent Doel als een tot verdwijnen gedoemd polderdorp, geprangd tussen de haven van Antwerpen en de kerncentrale. Ooit was Doel een levendig dorp met honderden inwoners. De schilderachtige polders, de dijken aan de Schelde, in contrast met de industriële skyline met de immense haven en de koeltoren van de nabijgelegen kerncentrale, maakten er een geliefd oord van voor fietsers en wandelaars.
Toen het vaststond dat Doel plaats moest maken voor de uitbreiding van de haven, trokken steeds meer dorpelingen weg. In hun plaats kwamen krakers en avonturiers. Slechts enkele inwoners bleven, terwijl hun biotoop de allures van een spookdorp aannam. Onbewoonde huizen, inderhaast achtergelaten. Halfgesloopte gebouwen. Braakliggende terreinen.
De jonge Nederlandse documentairemaker Tom Fassaert was getroffen door het beeld van dit uitstervende dorpje dat hij een laatste hommage bracht. Niet door de geschiedenis van Doel te verhalen, en ook niet door de militante bewonersstrijd in beeld te brengen. Zijn camera registreert het dagdagelijkse leven van enkele oudere bewoners die ten alle prijzen vasthouden aan hun geliefde Doel, wat resulteert in een intimistisch portret met gevoel voor humor ondanks het gewicht van de aangekondigde dood.

Met fotografie als alibi plaatst Sanaz Azari haar camera in de straten van Isfahan, een grote stad in Iran, en ondervroeg ze voorbijgangers die het spel wilden meespelen. Wij zijn juni 2009, de presidentsverkiezingen zullen binnenkort plaatsvinden. We kennen het vervolg van de gebeurtenissen: de herverkiezing van Ahmadinejad versus Moussavi, de kandidaat van de hoop. Vervolgens de eerste protesten van een bevolking die zich bedrogen voelt, in de kiem gesmoord door de repressie van de overheid. Deze protesten onderstrepen het belang van nieuwe media, gsm, internet en andere sociale netwerken, grotendeels gecontroleerd, maar waarvan sommigen de censuur kunnen ontwijken.
"Salaam Isfahan" is geen film over de revolutie. De filmmaakster neemt de polsslag van Iran voor, tijdens en na de verkiezingen van 2009. Welvarende bevolking, jongeren van de straat, gezinnen... Twee jaar voor wat nu in de volksmond "Arabische Lente" heet, suggereert ieder de hoop en teleurstellingen in dit land dat probeert zichzelf te bevrijden van de islamitische revolutie, ondertussen al dertig jaar geleden.