Muziek

Precies 10 jaar geleden, in 2002, ontstond de vzw Matamore. Geboren als cultureel webzine om playlists en culturele info uit te wisselen, groeide Matamore al snel uit tot één van de belangrijkste labels van onafhankelijke muziek in ons Belgisch koninkrijkje. Maar niet alleen dat: het label is ook ongelooflijk actief in de organisatie van concerten. Zo maken ze muzikanten uit de Belgische onafhankelijke scène, die anders in de marge zouden blijven hangen, bekend. Nova viert met plezier hun tiende verjaardag. Lang leve Matamore!

Les Terrils
Les Terrils is één van de beste voorbeelden van muziek die opstijgt uit typisch Belgische bodem: een vleugje afwijkend, vrolijk uitbundige teksten, een explosieve mengeling van muzikale invloeden die van overal en uit alle tijden komen. We vinden er een beetje folk, blues, ragtime, rockabilly en chanson française in terug. Les Terrils, dat zijn Frédéric Deltenre en Joffrey Goart. De ene heeft zijn eerste muzikale passen gezet met lo-fi, de andere in de klassieke muziek. Het is in de filmzaal van Nova, tijdens een pauze van een week, dat de Terrils hun derde album hebben opgenomen (het tweede op het Matamore-label). Dit album komt vers van de pers voor deze verjaardagsavond. Frédéric Deltenre, die ook tekenaar is, zal eveneens een klein expootje organiseren in de Bokaal, onze ticketcabine aan de ingang!

Hoquets
De Hoquets presenteren, is eerst en vooral een vriendschappelijke knipoog naar Maxime Lê Hung, die niet alleen één van de drie muzikanten is van de groep, maar ook de pijler van Matamore. Achter zijn net iets te brave bril gaat een onvermoeibare spelleider, een drukdoener met onverwachte wispelturigheid schuil. Maar de Hoquets zijn een trio, dus we stellen graag ook François Schulz en McCloud Zicmuse voor. Met zijn drieën vormen zij een van de opvallendste en grappigste groepen die recent op de Belgische scène verscheen. Ze spelen op de gekst uitgevonden instrumenten, geïnspireerd op Congolese muziekgroepen zoals Konono N°1, Staff Benda Bilili en Kasai Allstars. Hun muziek is een mengeling van indy-pop en pop-funk, fel geïnspireerd door Belgische streekcultuur. Als bewijs: hun eerste album heet “Belgotronics” en de nummers kregen titels als “Couque de Dinant”, “Stoemp” en “Gentse speciaal”! Een uitgebreide doch licht verteerbare maaltijd op het menu vanavond!

http://www.matamore.net/
http://www.myspace.com/lesterrils
www.hoquets.net/

Jad Fair is een hardwerkend man. Hij maakt collages, schrijft liedjes, neemt platen op, geeft concerten, doet performances, werkt samen met talloze artiesten. Hij weet niet van ophouden. Het is dus logisch dat je al eens van hem gehoord hebt, wat je achtergrond ook is, zo opvallend is hij. Het is vooreerst als oprichter van Half Japanese, samen met zijn broer David, dat hij opvalt. Niet minder dan dertig albums namen ze al op! Vanavond laat hij zich vergezellen door Gilles Rieder, met wie hij al een hele tijd allerlei avonturen beleeft. Als gereputeerd knutselaar, neemt hij op met vele andere bijzondere artiesten, wat aanleiding geeft tot onwaarschijnlijke schijven zoals het hilarische "It’s spooky" met Daniel Johnston, of "26 Monster Songs for Children" met zijn broer. Speciaal voor Jad Fair opent Nova de deuren uitzonderlijk op een dinsdagavond, maar de uitzondering is meer dan de moeite waard!

Behalve gitarist, zanger en componist, is Jad Fair ook tekenaar. Net als in zijn liedjes, is zijn iconografisch universum naïef en ironisch. Zijn boek in stencil dat onze trouwe vrienden van Knust in Nijmegen onlangs publiceerden, bestaat uit monsters, demonen, skeletten, spoken en buitenaardse wezens uit geknipt papier. Te koop in Nova’s Microboutiek, natuurlijk! (44 pagina’s, 28 x 20 cm, 15 euro)

Jad en David Fair hebben nooit echt geweten hoe een instrument te bespelen. Dit heeft de twee broers niet verhinderd om in 1975 Half Japanese op te richten. Hun duidelijk omschreven ambitie was zowaar om het beste nummer aller tijden te schrijven. Zelfs als ze gefaald hebben in deze missie, is Half Japanese niets minder dan een onklasseerbare groep die, wars van alle trends, aanbeden wordt door bands als Nirvana, Sonic Youth en Yo La Tengo. Filmmaker Jeff Feuerzeig is een gepassioneerde muziekliefhebber die in 1993 een portret van zijn idolen uit Maryland draaide (dezelfde regisseur die 13 jaar later "The Devil and Daniel Johnston" zou inblikken). Het werd een naïeve en oprechte film zonder gebrek aan humor. Een zeldzaam document dat de carrière van deze onwaarschijnlijke proto-punkgroep verkent, van de vroege nummers opgenomen in hun slaapkamer tot hun succes in de Amerikaanse undergroundscène. Deze vertoning gebeurt onder het motto "beter laat dan nooit" want het was een publieksvoorstel voor onze vijftiende verjaardag die we al in het begin van het jaar uitgebreid gevierd hebben!

De "experimentele" muziekscene is een gek friemelend en wemelend universum waarin de meest onvoorspelbare klankverkenningen mogelijk zijn. Maar voor veel mensen is experimentele muziek - die vaak ingaat tegen de conventies - niet toegankelijk en moeilijk te begrijpen. Het is waar dat de muzieklessen op school of aan de academie niet per se een grote hulp zijn. Beter is om alles los te laten en de oorsprong van deze muzikale ervaringen ergens helemaal anders te zoeken. Dit is in een notendop wat Cedric Dupire en Gaspard Kuentz met ’We Don’t Care About Music Anyway’ bieden. Deze prachtige film over de Japanse experimentele muziekscene toont acht grote muzikanten. We gaan over en weer tussen momenten van creatie, uitwisseling en uitstapjes in het oh zo futuristische Tokio. De film onthult de symbiotische relatie die kan bestaan tussen muzikale creatie en de naaste omgeving. Plots verwerven zelfs de meest vreemde geluiden, de moeilijkste, de meest onbeluisterbare, een nieuwe, verrassende klank. Van het begin tot het einde heeft de film excentrieke trekjes, maar het is verre van een arty farty film. Integendeel. Kom dit zien! Een openbaring waarna muziek nooit meer klinkt zoals voorheen.