Weekend #1

Met zijn camera dwalend door de straten van de Marollen realiseerde Jean Harlez zijn droom. Hij maakte cinema door zich in het straatleven onder te dompelen, en toonde zo het leven in een arme wijk.
Het verhaal schetst het verzet van een groep kinderen tegen de mannen die hun braakliggend speelterrein willen volbouwen met woningen. "Zowel in het bestoken met stenen als in het opeisen van hun speelterrein belichamen ze reeds de strijd die zich 15 jaar later zou ontrollen tegen de uitbreiding van het Justitiepaleis”. Toch is dit niet het meest typerende van de film: "De invloed van het Italiaanse neorealisme is treffend, door de realiteit weer te geven in quasi documentaire stijl, en door zo weinig mogelijk in scène te zetten. Zonder iets te verbloemen dus. De acteurs zijn de buurtbewoners zelf, die Harlez alle eer aandoet door hen te filmen in hun dagelijks leven. Er zijn geen decors... Er is de straat, haar klinkers en voetpaden, de straatlopers, buurtwinkeltjes en cafés. Maar bovenal is er de wederzijdse sympathie tussen de cineast, de kwajongens en hun ouders. Dit geeft de film een naturelle stijl die de film tot de ideale teletijdmachine maakt. Het is een stukje verloren Brussel dat tot in de kleinste details voor onze ogen terug tot leven komt.” (vrij naar Cinergie.be, januari 2014)

In het Rome ten tijde van de opkomende industrialisatie, zijn toegankelijke behuizing en openbare voorzieningen ver zoek. Hele huizenblokken worden brutaal neergepoot op braakliggend terrein. In dit naoorlogse decor filmt Vittorio De Sica zijn tragikomedie.
Door de wooncrisis trekken de pasgetrouwde Luisa en Natale noodgedwongen in bij de familie van de jongeman. Op een dag besluiten ze deze hoogst onaangename situatie van overbevolking te ontvluchten, en staan ze op straat. Natale is een metser met gouden vingers, en Luisa overtuigt hem hun lot in handen te nemen : ze omzeilen de wet door in één nacht clandestien hun eigen onderkomen te bouwen dat de overheid niet kan vernielen... op voorwaarde dat het volledig gebouwd is voor zonsopgang, dak incluis.
Geschreven door zijn vriend Cesare Zavattini, werd "Il Tetto" de laatste neorealistische film van Vittorio De Sica, de regisseur van "De fietsendief". Het werd een eerbetoon aan het neorealisme, deze Italiaanse beweging die lange tijd wereldwijd vele regisseurs heeft beïnvloed met haar sociale thema’s en bescheiden productiemiddelen.