Offscreenings

Twee reizende verkopers proberen een koffer vol feestartikelen aan de man te brengen. Zelf zijn ze de meest gedeprimeerde personen die je je maar kan voorstellen. Emotieloos vertellen ze hoeveel plezier je kan beleven aan plastic “extra lange” vampierentanden of een lachzak. Ze vormen de rode draad in een caleidoscopische vertelling die hen in absurde situaties brengt met dronken zeelui, geldzieke families, zingende barmeiden en de achttiende eeuwse koning Karel XII – te paard. Regisseur Roy Andersson (“Songs from the Second Floor”, “You, the Living”) plaatst het ongewone in het alledaagse om de grootsheid en kleinzieligheid, schoonheid en tragedie, overdrijving en weemoed van ons menselijke bestaan te benadrukken. De Belgische première van deze briljante, bitterzoete comedy waarmee hij in september de Gouden Leeuw van Venetië won.

Twee lesbische insectologen hebben een stormachtige sadomasochistische relatie. De prachtige retro-openingstitels zetten de toon voor een film die met zijn giallo-eske jaren zeventig-sfeer blijft hangen in de tijd, tussen fantasie en werkelijkheid, tussen liefde en lust, tussen macht en onmacht. Regisseur Peter Strickland (“Berberian Sound Studio”) drijft alles tot het komisch-absurde, maar weet ondertussen treffend de balans in een relatie weer te geven. Wat hij hier verwezenlijkt is een klein meesterwerkje, gesteund door sterke centrale hoofdvertolkingen van o.a. Sidse Babett Knudsen (“Borgen”) en met een cameo van Jess Franco-actrice Monica Swinn. Bedrieglijk in zijn eenvoud, en bloedmooi geschoten met beelden die je zolang mogelijk wil laten rollen tussen tong en gehemelte. Puur genot.

Sergey is een nieuwkomer op een internaat voor doofstommen. Hij ontdekt er een verborgen wereld vol brutaal geweld en tienerprostitutie. Een bende zwaait de plak op het instituut, en enkel door flink van zich af te bijten weet hij zijn plek te veroveren. Hij krijgt de taak om elke nacht met een bestelbusje zijn klasgenotes naar een snelwegparking te brengen, op zoek naar klanten. Anya is een van de meisjes en Sergey wordt verliefd... In deze Oekraïense film spreekt actie luider dan woorden, want alle gesprekken worden in gebarentaal gevoerd, zonder ondertitels. Niet enkel is de film desondanks verrassend goed te volgen; na een tijd merk je het zelfs niet meer, in trance door het zelfzekere ritme van de lange takes en het meeslepende verhaal. “The Tribe” won in Cannes terecht ’La Semaine de la Critique’, want het is een verbluffende film die je sprakeloos achterlaat.

Badend in de pulserende gloed van technicolor, doet een dystopisch Tokio dienst als een cartooneske arena waar straatbendes in strijd verwikkeld zijn. Ze bevechten elkaars territorium en doen dat op een hip-hop flow, want “Tokyo Tribe” is een geflipte futuristische yakuza hip-hop musical! Na “Why Don’t You Play in Hell?”, zet het Japanse enfant terrible Sion Sono Offscreen opnieuw op stelten. Een gangsta-oma staat met een dikke zonnebril op het hoofd achter de draaitafels terwijl de camera een glijdende vlucht neemt over de Japanse metropolis en de eerste vette beats uit de luidsprekers pompen. Voor je ogen ontspint zich een geschift verhaal over kannibalistische yakuzabazen, high-kicking gangsterdochters en steroïden-slikkende psychopaten in tangaslip. Puur entertainment, opwindend en volkomen van de pot gerukt: Tokyo Tribe never ever die!

Door een genetische aanleg verliest Ingrid plots haar gezichtsvermogen. Ze trekt zich terug in het appartement dat ze met haar echtgenoot deelt. Krampachtig houdt ze vast aan haar visuele herinneringen, en probeert zo een imaginair beeld te bewaren van haar omgeving. Maar herinneringen zijn vergankelijk, en alsmaar meer gaat haar ingebeelde wereld over in fantasie. Soms weerklinkt in een debuutfilm meteen een sterke stem. Dat is zeker het geval in dit boeiende drama van de Noorse Eskil Vogt, die al eerder zijn sporen verdiende als scriptschrijver. De gelaagde complexiteit van het verhaal doet denken aan het werk van Charlie Kaufman (“Eternal Sunshine of the Spotless Mind”). Op elegante wijze jongleert Vogt met verschillende intrigerende elementen, tot in de zinderende finale alle opgegooide ballen trefzeker hun doel raken.

Een gangsterbaas regeert met ijzeren vuist over een arme wijk in Manilla. Zijn meest loyale handlangers moeten zijn vrouw bewaken, want ze is koppig en impulsief, en haalt zich voortdurend problemen op de hals. Wanneer ze verliefd wordt op een van haar bewakers, gaan ze samen op de vlucht. De Filipijnse regisseur Khavn timmert al een hele tijd aan zijn volslagen eigenzinnige weg. Zijn rebelse punk attitude drijft hem steeds naar de grenzen van de cinema, maar ditmaal koppelt hij die weerbarstige natuur aan het elegante camerawerk van Christopher Doyle: de vaste cameraman van Wong Kar-Wai. In Khavns energetische guerrillastijl werd de film op vijf hectische dagen geschoten in een verkommerde achterbuurt. Met de übercoole Tananobu Asano (“Ichi the Killer”) in de hoofdrol is het resultaat een hypnotiserende afdaling in de neon-verlichte onderbuik van Manilla.

De laatste dagen van WOII op een eiland in de Stille Oceaan: de Amerikanen zetten het offensief in en het Japanse leger verliest snel terrein. Tussen stukgeschoten lichamen en rottende lijken zoekt een eenzame soldaat naar verlossing, maar hij lijkt enkel dieper af te dalen in de hel. Ook al baseert Shinya Tsukamoto zich op dezelfde roman als de filmklassieker van Kon Ichikawa uit 1959, toch legt hij de nadruk op zijn persoonlijke obsessies. De cultregisseur van steampunk bodyhorrorfilm “Tetsuo” vergroot de schrikwekkende oorlogsgruwel, tot het haast op een zombiefilm – zonder zombies – lijkt. De tropische jungle wordt een bloederig slagveld, waarin overal het gejammer en de wanhopige doodskreten weerklinken van soldaten ten prooi aan waanzin en kannibalisme. Een viscerale, meeslepende en bijzonder krachtige anti-oorlogsfilm.

Een vrouwelijke vampier maakt ’s nachts de straten onveilig van de fictieve Iraanse industriestad “Bad City”, haar zwarte chador als een cape over haar schouders geslagen. De stad ligt erbij als een Perzisch niemandsland, prachtig geschoten in contrastrijk zwart-wit, waar rokende fabrieksinstallaties een industriële draai geven aan de klassieke vampierenfilms. Verlaten straten - gevangen in de tijd, tussen tape en vinyl, tussen mobiele telefoons en verchroomde fiftiesauto’s. Maar in hun leegheid verbergen ze een wereld van pooiers, hoertjes, druggebruik en decadente feestjes. De Iraans-Amerikaanse Ana Lily Amirpour weet met deze poëtisch-feministische art-horrorfilm een unieke sfeer op te roepen, waarbij ze spaghettiwesterns, jaren vijftig badboys en eigentijdse beats linkt aan een – paradoxaal genoeg – tijdloze hipheid.