Driving Miss Crazy

Het huwelijk van Anna (Isabelle Adjani) en Mark (Sam Neil) is op sterven na dood. Communiceren doen ze enkel nog met verwijten en met episodes van zelfverminking. Mark probeert Anna opnieuw in haar normale doen te krijgen maar dat is tevergeefs. Ze verwaarloost haar zoontje en onderhoudt een buitenechtelijke relatie met niet één maar twee minnaars waarvan er ééntje ronduit monsterlijk is. De Poolse cineast Zulawski regisseert hier op het toppunt van zijn kunnen. Adjani levert een uitzinnige en ontstellende performance af die meteen werd bekroond op het filmfestival van Cannes. Zulawski belaagde zijn actrice met voodoo-technieken die haar van haar inhibities moesten bevrijden en het resultaat mag er zijn. Adjani is de belichaming van de vrouwelijke psychose zelve: moeder, echtgenote en demon.

Een prisma die de tropen van de giallo weerkaatst en verweeft volgens een eigen droomlogica - zo moeten we het meesterwerk van horrorcineast Lucio Fulci begrijpen. Carol (Florinda Bolkan) is de keurige echtgenote van een succesvolle advocaat die niet hoog oploopt met de losse zeden van haar buurvrouw (Anita Strindberg). In haar slaap wordt ze belaagd door nachtmerries waarin zij en haar buurvrouw figureren in een duister verleidingsspel. Zijn dit fantomen van haar verdrukte verlangens? Of is er meer aan de hand? Alleszins – wanneer de buurvrouw wordt vermoord, komt de politie bij Carol terecht als hoofdverdachte. Deze film bevat een provocerende scène waarvoor Fulci en special effects-man Carlo Rambaldi voor het gerecht werden gedaagd. Een viscerale, psychoseksuele puzzel op een pulserende soundtrack van Ennio Morricone!

Na een verblijf in een revalidatieoord, betrekt Dora het huis dat ze zeven jaar geleden met haar eerste echtgenoot en hun zoontje Marco bewoonde. Dora heeft een nieuwe relatie, maar die nieuwe gezinssamenstelling is niet genoeg om de demonen van haar voorgaande huwelijk te bezweren. De geest van haar overleden echtgenoot waart nog steeds rond – en hij heeft het op Marco gemunt. “Shock” is een eigentijdse update van de Gothic-formule die Bava doorheen zijn oeuvre perfectioneerde. Het is een uitzonderlijk beklemmend slotstuk van een meesterlijke regisseur die voor zijn zwanenzang het schrijverstalent van zijn zoon Lamberto inriep (“Demons”). Gedeelde arbeid die de sensibiliteiten van de oude en toen nieuwe generatie Italiaanse horror combineert, en de subtiele flair van Bava senior aanlengt met de nadrukkelijke shock tactics van zoonlief.

De rebelse Cebe voelt zich door iedereen verlaten. Vader zit in de gevangenis, moeder is een junkie. Zelfs Elvis is dood. Meer dan tien jaar na “The Last Movie” (1971) keert Dennis Hopper terug achter de camera voor een derde film. Resultaat is een rauwe, in een punk ethos gedrenkte karakterstudie van een verwarde tiener – als een punk-versie van “Easy Rider”. Linda Manz is ontwapenend sterk als de in jeans gestoken tomboy, terwijl een coked-up, fucked-up Hopper de rol van haar onverantwoordelijke vader voor zijn rekening neemt. Een absoluut meesterwerk dat vreemd genoeg nooit de erkenning genoot die het verdiende en door de jaren heen verloren raakte. Een kans om niet voorbij te laten gaan, want op Offscreen te zien op een nieuwe 35mm print!

Op zoek naar zijn verdwenen geliefde, valt een man als seksslaaf ten prooi aan een vreemd duo in hun afgelegen landhuis: moeder gewapend met een voorgebonden dildo en dochterlief met een bizarre fetisj. Wat begint als een klassieke film noir, verandert al vlug in een misselijkmakend, decadent schouwspel. Otto Preminger en zijn meesterwerk “Laura” worden door regisseur Nikos Nikolaidis bijna onherkenbaar getransformeerd tot een oversekste, freudiaanse nachtmerrie. In zijn excentrieke universum ontstaat een duister verhaal vol necro-romantiek, seksuele machtsspelletjes en regelrechte marteling. Door de pers uitgeroepen tot "een van de meest gestoorde in de geschiedenis van de cinema", weet deze cultfilm zijn schokkende en weerzinwekkende inhoud echter te vatten in een zeldzame schoonheid.

Het tienerbestaan van Simone draait maar rond één ding: popzanger “R”. Het is een regelrechte obsessie: ze denkt dat zijn liedjesteksten over haar gaan en stuurt hem voortdurend brieven die onbeantwoord blijven. Ze besluit “R” op te wachten aan een tv-studio waar hij een opname bijwoont. Wanneer hij daar uit een wagen stapt, wordt de emotie haar teveel en ze valt flauw. Opgevangen in de coulissen van de studio ziet ze eindelijk een manier om dichter bij haar idool te komen. Ze belanden in bed en Simone verklaart hem de liefde. Maar “R” denkt daar anders over, waarna Simones liefde omslaat in bloederige wraaklust... Een cultklassieker met een uitstekende Neue Welle-soundtrack van Rheingold en controversiële naaktscènes van de minderjarige – latere Duitse tv-persoonlijkheid – Désirée Nosbusch.

Een ondergewaardeerd curiosum dat 51 jaar na zijn release nog niets aan kracht heeft ingeboet. Bill Savage (Richard Attenborough) is de onderdanige man van een tirannieke echtgenote (Kim Stanley) die zich helderziende waant. Ze wil erkenning voor haar talent als clairvoyante en draagt Bill op een schoolmeisje te ontvoeren. Ze bezoekt daarna de ongeruste ouders, en biedt haar hulp aan als medium.
Voor de topprestaties die beide acteurs hier neerzetten, werden ze met prijzen overladen. Theaterlegende Kim Stanley liet niemand minder dan Hitchcock in de kou staan voor de rol van Madeleine in "Vertigo" en deed hier met haar geloofsbelijdenis aan de Method Acting van Lee Strasberg een wel heel bizarre wind doorheen de Britse Pinewood Studios waaien. Een schitterende, zenuwslopende thriller met een ijzingwekkende psychopate in het voetlicht!

Anne (Jeanne Goupil in haar eerste en mooiste rol) en Lore (Catherine Wagener), adolescenten uit gegoede families, brengen hun dagen door in een katholiek pensionaat. Ze besluiten dat het veel leuker is om stout te zijn: tussen Jezus en Satan is de keuze vlug gemaakt. Het begint met min of meer onschuldige spelletjes. Ze roken sigaretten, pesten de priester, lezen seksboekjes – maar pas wanneer ze geile mannen verleiden en vermoorden, hebben ze pret voor tien. Onder druk van de kerk werd de film indertijd verboden door de censuur. Hij is echter genuanceerd, haast poëtisch te noemen, en speelt evenzeer in op erotiek en fantasie als het psychologische drama van een jeugdige vriendschap. De film is vrij geïnspireerd op hetzelfde Nieuw-Zeelandse fait divers dat vorm gaf aan "Heavenly Creatures" van Peter Jackson.

Thana (Zoë Lund) is een timide modeontwerpster. Op weg naar huis wordt ze door een gemaskerde man bedreigd met een pistool en verkracht in een steegje. Wanneer ze buiten zinnen terugkeert in haar appartement, klimt daar een inbreker door het raam en ook hij werpt zich op de jonge vrouw. Thana slaat hem het hoofd in met een strijkijzer, en iets in haar breekt. Vanaf nu is geen enkele man in New York nog veilig, want ze trekt gewapend de straat op om elke vent die haar durft te benaderen neer te kogelen. Cultactrice Zoë Lund transformeert zich in een engel des doods in Abel Ferrara’s stijlvolle wraakfilm. Een film van het zogenaamde “rape and revenge”-genre: pure exploitation in een fake feministisch jasje zoals ook “Thriller: A Cruel Picture”, “Female Convict Scorpion” (Shunya Ito, 1972) en natuurlijk “Kill Bill” (2003) van Quentin Tarantino.

Een sociale werkster bezoekt de bizarre familie Wadsworth: de chagrijnige, tirannieke moeder, twee volwassen dochters en een twintigjarige zoon die in luiers door het huis kruipt en als begroeting luid "ga-ga" roept. Het hart van de jonge vrouw smelt al snel voor de "kleine", tot misnoegen van haar baas, maar vooral van de drie mevrouwen Wadsworth. De elegante mise-en-scène en de krankzinnige dynamiek tussen de manische vrouwen zorgen ervoor dat "The Baby" een heel unieke kijkervaring wordt. De infantiele zoon is eigenlijk slechts een voorwendsel om de film aan op te hangen: de echte hoofdpersonages zijn de vrouwen, waarbij mannen herleid worden tot hulpeloze kinderen. Deze amusante maar best angstaanjagende vertelling is een van de kleine onontdekte parels van de module.