Bertrand Mandico kwam via een omweg langs de plastische kunsten bij film terecht. Deze ongewone en onverschrokken Franse cineast kneedt dan ook zijn filmisch universum als het ware uit celluloid. Als bevlogen cinefiel houdt hij zijn onderwerpen stevig in de hand. Hij vermijdt de terughoudendheid van het realisme, maar manipuleert de effecten en zijn materiaal binnen de grenzen die inherent zijn aan pellicule-cinema. Het wonderlijke eraan is dat die special effects een uiterst doeltreffend affect weten over te brengen. Dat zuinige en radicale proces staat lijnrecht tegenover de ongelooflijk rijke fantasiewereld die Mandico in zijn films etaleert, die hij soms nog verrijkt met zijn eigen geluidscreaties. Soms komt er tijdens het draaien van de film spontaan een perfecte collectieve performance tot stand. Zijn benadering van cinema geeft ruimte aan de onschuld en brutaliteit van een ongebreidelde hartstocht. De films van Mandico stromen binnen als lichtrijke bakens vol glitter die direct in de emulsie ingebakken zitten. Het zijn sensuele gedichten gedrenkt in broeierige hormonen, enigmatische portretten en rituelen die heen en weer gaan tussen dood en het eeuwige leven.