Édouard Luntz – films

Een donkere avond buiten. Woontorens. Hortende jazztonen begeleiden de beelden van jongeren die één voor één voor de camera verschijnen. Begingeneriek. Zim (Gérard Zimmermann), die door de bewoners aan de politie werd uitgeleverd voor benzinediefstal, komt vrij. Die dag ontmoet hij de jongere Jean-Pierre (Éric Penet), die uit dezelfde Parijse gevangenis komt, en die lid is geworden van een bende vrienden in Nanterre. De twee vatten sympathie voor elkaar op. Nu ze opnieuw dreigen opgeslokt te worden door de malaise van hun buitenwijk, besluit Zim werk te vinden. Hij tracht Jean-Pierre te overtuigen hem te vergezellen.... zonder succes.
Ver van de hippe auteursfilms van de Nouvelle Vague die almaar verburgerlijkte, is "Les Cœurs verts" de eerste fictiefilm over jongeren in HLM-wijken, de troosteloze banlieues rond Parijs. De jongeren worden vertolkt door een echte bende nozems in leren jekkers, “slechte jongens” recht uit het arbeidersproletariaat, die toen het onderwerp van gesprek vormden. Naturalistisch en tegelijk poëtisch is de vrije cameravoering van Luntz empathisch zonder toegevingen. Want hoewel hij zich goed bewust is van het generatieconflict in een maatschappij die geen plaats maakt voor hangjongeren die hunkeren naar vrijheid, aarzelt Luntz niet om ook de donkere kanten van de revolterende jeugd te tonen, hoe hard ook. Zo is een van de centrale scenes een quasi-groepsverkrachting onder het mom van de broederlijkheid van de bende. De meisjes, en zeker het slachtoffer, worden neergezet als sterke zelfbewuste personages die niet op hun mondje zijn gevallen....
Deze eerste langspeler dwingt respect af. Als voorloper van andere films drie decennia later over de ontreddering in de Franse banlieues - denk "La Haine" dat er de mosterd van haalde – stellen we "Les Cœurs verts" centraal in ons retrospectief op Édouard Luntz, op 35mm, 6 voorstellingen lang.

(Engelse ondertiteling zijn bevestigd! ).

Aan de vooravond van zijn ontslag uit het leger ontdekt parachutist sergeant-chef Garal het overspel van zijn vrouw en hij doodt haar zonder enig spoor achter te laten. Hij neemt zijn burgerleven weer op met als enige compagnon een klein aapje. Hij raakt op een vreemde manier bevriend met commissaris Jauran, die het moordonderzoek leidt en overtuigd is van de schuld van de minnaar van de jonge vrouw. Garal en Jauran vatten een wederzijdse sympathie op, maar spelen ook een ambigu spel met elkaar. Ze zijn beide sociale outcasts, maar lijken zo goed op elkaar dat ze dezelfde voorkeur delen voor een mysterieuze verzorgster van wilde dieren.
Met deze intrige en het psychologische duel dat beide mannen aangaan zou Luntz zijn gram hebben willen halen op twee archetypes uit het echte leven die hij niet kon uitstaan: de flik en de para. Het resultaat is verrassend. Elke scène diept het mysterie verder uit, alsof de film evenveel de gek houdt met de personages, als zij met elkaar. De hoofdacteurs spelen uiterst subtiel en Michel Bouquet hing zelfs lange tijd vast aan zijn rol als solitaire inspecteur. Inmiddels is dit een vergeten film, maar zoals zovele andere kan je hem in Nova op origineel formaat aanschouwen. Alstublieft!

Benoit Laborie vertrekt naar Parijs met dromen over succes en avontuur, iets wat zijn provinciale leventje niet kan bieden. Kip en pot bloemen in de hand gaat hij eerst op zoek naar verre vrienden, neergekrabbeld op een boodschappenlijstje. De mist en het Parijse doolhof dikken aan naarmate het lijstje contacten uitdunt en de personages met identieke gezichten zich vermenigvuldigen. Michel Bouquet als toerist, Michel Bouquet als begrafenisondernemer, als receptionist of vanonder een rioolrooster. Michel Bouquet overal en het plezier van menselijk contact nergens. Meer dan twintig personages vertolkt de acteur om het mysterieuze aura waarin deze dwaaltocht in dit ongrijpbare Parijs baadt kracht bij te zetten.
Na de jongvolwassenen in de buitenwijken interesseert Édouard Luntz zich voor een nieuwe levensfase: dat van een volwassenheid tussen ronkend comfort op een in de tijd vastgevroren platteland en de valse illusies van een stedelijk weefsel dat bestaat uit eenzame klonen. De laatste fictiefilm van Édouard Luntz, altijd aan de kant van de vergeten zielen van de stad, filtert het licht van de straatlantaarns tot melancholische poëzie.