Een opmerkelijke selectie rolprenten over het vastleggen van dood op film en de menselijke drang om ernaar te kijken. Klassiekers en cultfilms worden afgewisseld met extreme cinema en pure trash waarbij de dood wordt geëxploiteerd als een pornografie van het geweld. Michael Powel’s "Peeping Tom", "Last House On Dead End Street", de infame "Faces of Death" en "Guinea Pig" series, de Belgische "Des morts" en "C’est arrivé près de chez vous", Haneke’s "Benny’s Video" of "The Blair Witch Project" en "[REC]": het uitgebreide aanbod van wel 25 films is heel gevarieerd. Van de sensationele Mondo documentaires uit de jaren ’60 over de mythologie van de snuff film - waarbij zogenaamd echte moorden worden gepleegd - tot het fenomeen van found footage horror, van video nasties met onsmakelijk attractieve vhs covers van de jaren ’80, tot de 21ste eeuwse Dash Cam en smartphone streamings van gewelddaden, catastrofes en ongelukken: de fascinatie voor de dood blijkt immer confronterend en schokkend actueel.
Death on Film
Artikels van deze rubriek
Speciale gast van de sectie
De Duitse filmmaker Jörg Buttgereit heeft een carrière uitgebouwd als provocateur, theatermaker en regisseur van enkele van de beruchtste en meest controversiële films ooit. Vertrekkend vanuit een punk ethiek en zich gaandeweg bekwamend in een verrassende visionaire beeldtaal en filmtechniek, zijn al zijn films doortrokken van een perverse fascinatie voor de dood. Tezelfdertijd heeft hij aandacht voor de fragiliteit van het leven en voor een verwrongen maar oprechte vorm van romantiek. Zijn artistieke benadering maakt echter dat hij zich vervreemd van de reguliere horror fans, ondanks de overvloedige bloederigheid en extreem gedetailleerde beelden van mutilatie, aftakeling en verrotting. Buttgereit’s sardonische filmkwartet ("Nekromantik 1 & 2", "Der Todesking" en "Schramm" - de laatste 3 films gepresenteerd in de Nova 22 en 23.03) maakt hem tot één van de meest originele, innovatieve en "gevaarlijke" filmmakers. Twintig jaar later is zijn werk nog steeds af te raden voor gevoelige kijkers.
Nacho Cerdà, 1990, 1994 & 1998, ES, HD, ov eng ond, 68’
Deze drie verontrustende maar prachtige kortfilms van Spaans regisseur Nacho Cerdà illustreren verschillende fases van het leven versus de dood. In "Awakening", het enige segment van de trilogie dat in zwart/wit werd gefilmd, valt een jongen in slaap in de klas en treedt buiten zijn lichaam. "Aftermath", dat zich afspeelt in een lijkenhuis, maakt slim gebruik van Mozart’s "Lacrimosa" terwijl het via afstandelijke doch expliciete details uitbeeldt hoe lijken worden klaargemaakt voor de uitvaart alvorens één van de begrafenisondernemers zijn perverse verlangens uitleeft op het levenloze lichaam van een jonge vrouw die tijdens een auto-ongeluk om het leven kwam. En in "Genesis" tracht een rouwende kunstenaar zijn verdriet te verzachten door een levensgroot standbeeld van zijn overleden vrouw te maken. Maar al snel begint het beeldhouwwerk te bloeden...
Sheldon Renan & Leonard Schrader, 1981, US, DCP, ov, 90’
Deze scherpe, politiek getinte documentaire over de teloorgang van de Amerikaanse droom in een totale dystopie zit vol ongecensureerde en schokkende nieuwsbeelden van rellen, gewelddaden en moordpartijen, waaronder de iconische Zapruder film van de aanslag op JFK, en archiefbeelden van serial killers als Ed Kemper, Ted Bundy en de Manson family. Het is een ware mokerslag van een film die in de Verenigde Staten van vandaag nog net zo relevant is als in de jaren ’80 in de ontmaskering van ’s lands voortdurende fascinatie voor vuurwapens en moord. Oorspronkelijk gemaakt voor de Japanse televisie. De co-regisseur van deze docu was Leonard Schrader, de oudere broer van Paul (wiens film “Hardcore” ook in het “Death On Film” programma draait maar dan in Cinematek).
Deze bloedstollende en weerzinwekkende nacht in het fijne gezelschap Master of Ceremony Mike Hunchback, regisseur Jörg Buttgereit en de geschifte bende van cIRQ, zal gaandeweg de goesting in een stevig ontbijt wegnemen.
•+ Nekromantik 2
Jörg Buttgereit, 1991, DE, DCP, ov eng ond, 111’
“Nekromantik”, Jorg Buttgereits grensoverschrijdend debuut, werd door John Waters omschreven als “de allereerste erotische film voor necrofielen.” Dit eveneens grensoverschrijdend vervolg kreeg een groter budget en neemt de draad weer op daar waar het eerste deel eindigde: met Rob die zichzelf neersteekt terwijl hij klaarkomt. Monica, een necrofiele verpleegster, graaft zijn slijmerig lijk op en neemt het mee naar huis. Maar de sex tussen hen blijkt niet helemaal bevredigend en al snel heeft ze de keuze tussen de snel ontbindende Rob en een onverwachte nieuwe vlam... die nog leeft.
In “Nekromantik 2” vormen verminking en onthoofding het decor voor een romantische driehoek die je niet snel zal vergeten.
•+ The Last House on Dead End Street
Roger Watkins, 1977, US, DCP, ov eng ond, 77’
Ex-gevangene Terry Hawkins (gespeeld door de regisseur) is vastbesloten zijn stempel op de maatschappij te drukken via het maken van snuff films. Deze legendarische video nasty van Roger Watkins werd begin jaren zeventig ingeblikt, maar bleek na een vertraagde release bijzonder moeilijk op te sporen. Dit leidde tot geruchten dat de (nep) moorden echt zouden zijn. De film is uitermate ziek en vies, maar bevat tussen de martelscènes door stylistische knipoogjes naar Welles, Franju en Buñuel. De regisseur beweert de film onder invloed van drugs te hebben gemaakt; de resultaten zijn zo smerig dat je hem alleen maar kan geloven.
•+ Guinea Pig : The Devil’s Experiment
Satoru Ogura, 1985, JP, HD, ov eng ond, 43’
In tegenstelling tot uitbeeldingen van seks, die alleen clandestien en privé waren te bekijken, werden beelden van de dood vanaf de geboorte van de cinema publiekelijk vertoond. Zo voedde iemand als Thomas Edison de appetijt voor dit materiaal met geensceneerde executies op film. Een dikke eeuw later zijn de excecuties die we zien echt en is de wereld verbijsterd over de brutaliteiten die gratis online beschikbaar zijn met een druk op de knop.
Dit is de insteek van het boek “Killing for Culture: From Edison to Isis: A New History of Death on Film” van David Kerekes en David Slater (Headpress, 2016) dat de inspiratiebron vormde voor de “Death on Film” programmering dit jaar. We beginnen deze conferentie dan ook met een on stage interview van één van de auteurs, David Kerekes. Hij is ook de co-oprichter van het underground publishing house Headpress en heeft o.a. ook een boek over Jörg Buttgereit geschreven, “Sex Murder Art”.
Jörg Buttgereit, 1993, DE, 35mm, ov eng ond, 65’
Buttgereits meditatie over het eenzame leven en de nog eenzamere dood van een seriemoordenaar begint wanneer Lothar Schramm (een onverschrokken vertolking van Forian Koerner von Gustorf) van een ladder in zijn appartement valt. Terwijl hij in een plas van zijn eigen bloed ligt, flitsen scènes uit zijn ellendige leven voor zijn - en onze - ogen. Werkelijkheid en waan vermengen zich in zijn herinneringen aan een amputatie, de onbeantwoorde obsessie voor een prostituee, het inslaan van een hoofd met een hamer, monster vagina’s met met tanden, genitale verminking, verkrachting en moord. Een verontrustende ‘body-horror’ doordrenkt met waanzin, zelfhaat en paranoia.
Voorafgegaan door de korte films:
Mein papi (Jörg Buttgereit, 1982, 7’)
A Moment of Silence at the Grave of Ed Gein (Jörg Buttgereit, 2012, 2’)
De vertoning wordt gevolgd door een Q&A met regisseur Jorg Buttgreit.
Der Todesking
Jörg Buttgereit, 1990, DE, DCP, ov eng ond, 80’
Een rottend mannelijk lijk keert terug in zeven verschillende dramatische vignetten, één voor elke dag van de week, in Buttgereits semi-experimentele arthouse horror, die het thema van de dood in al zijn facetten verkent. Moord en zelfmoord, een ‘nazisploitation’ VHS-tape, een sinistere kettingbrief, zelfverminking en een bloedbad tijdens een rockconcert defileren op afwisselend schokkende, aangrijpende, exploitative, grimmig komische of surreële wijze, zo de vluchtigheid en kwetsbaarheid van het leven oproepend, evenals de alomtegenwoordigheid van Magere Hein (La Faucheuse). De fantastische elektrotechnische score van Hermann Kopp is het kersje op de taart.
Voorafgegaan door de wereldpremière van een korte animatiefilm die een vervolg breit aan “Schramm”:
"Tomorrow I Will Be Dirt" (Robert Morgan, UK, 2019, 8’)
lang: nl
id_rubrique: 2371
prog: 2368
pos: aval
Zich aansluiten