Fernand Deligny is nagenoeg ongrijpbaar. Wanneer hij – “per ongeluk”, volgens zijn eigen woorden – leraar wordt in het enorme opvangtehuis van Armentières nabij Lille, vindt hij zijn dubbele roeping als schrijver-opvoeder. Tijdens de oorlog werkt hij in een observatiecentrum om nadien de organisatie ’La Grande Cordée’ in het leven te roepen die delinquente jongeren opvangt in een systeem van jeugdherbergen. Uiteindelijk trekt hij vanaf 1968 naar de heuvels van de Cévennes met een opvangnetwerk voor stomme kinderen. Hij experimenteert voortdurend in tegenstelling tot instellingen die zich "specialiseren". In de Cévennes werkt hij zijn praktijk met de kaarten en hun “lignes d’erre” uit, evenals een concept van taal dat zich verhoudt tot beeld en cinema, iets wat hem sterk bezighoudt. Deligny maakt films, schrijft, vindt uit, bedenkt onophoudelijk. Hij documenteert zijn ervaringen met deze “aparte” kinderen minutieus aan de hand van de minste geringste gebeurtenis. Nova grasduint doorheen alle schatten die zijn immense oeuvre rijk is, met films en een dag met unieke ontmoetingen rond archiefbeelden en onuitgegeven materiaal!
Fernand Deligny in de bres
Artikels van deze rubriek
Bruno de Coninck, Clément Toumit, Lou Vercelletto,
Er zijn teksten die de jonge Deligny schreef tussen 1930 en 1950. Er zijn beelden die zijn dochter Caroline draaide van 1977 tot 1980 bij de jongeren in het circuit van de opvangtehuizen in de Cévennes. Drie jaar geleden werd er ook een werkgroep opgericht om de onuitgegeven documenten te doorspitten en ze openbaar te maken. Een filmvertoning en voordracht geven het startschot van deze dag die in het teken staat van Fernand Deligny.
Sprekers: Bruno de Coninck, Clément Toumit, Lou Vercelletto.
Fernand Deligny / Alain Cazuc, 1979, FR, video, fr 56'
"Wat hen met hen op deze beelden is gebeurd, naast de geitjes die van hen zijn geworden, zijn kinderen die van ver komen en opnieuw ver gaan. Ze zijn autistisch, stom. Ze hebben geen aansluiting gevonden bij het bewustzijn dat zich gedurende duizenden en duizenden jaren beschaving heeft ontwikkeld. Hun taal, waarschijnlijk de sleutel tot dat bewustzijn, is afwezig." Met deze openingswoorden volgt de montage van de film de tekst (zoals bij "Ce gamin, là"), hoewel hij zonder scenario of vooraf vastgelegde structuur gedraaid werd. De film bevat drie soorten sequenties: de alledaagse organisatie, de behandeling van de kaarten, de momenten van interactie tussen de families en de leden van het netwerk. Begin jaren 80 kregen Deligny’s opvattingen over beeld vaste vorm. "Projet N" is een zelden vertoonde film die de talige overdracht van het normatieve in vraag stelt.
In aanwezigheid van Alain Cazuc die toelichting achteraf geeft.
Een onderzoeksgroep rond het werk Camérer (te verschijnen bij L’Arachnéen) komt langs om te vertellen over de Paluche camera, over de plaats die het beeld inneemt in Deligny’s oeuvre en veel meer.
Vertoningen, lezingen en gesprekken met Marlon Miguel en Marina Vidal-Naquet.
OPGELET: Dit evenement is geannuleerd!
Fernand Deligny / Renaud Victor, 1975, FR, video, fr 88'
Tussen 1965 en 68 streek Deligny – moe van twintig jaar zwoegen in vaak geïsoleerde omstandigheden – neer in de kliniek van La Borde, waar hij aan de slag ging als begeleider met enkele overblijvers van de ploeg rond "Le moindre geste". Hij leeft weer op wanneer hij een autistische en stomme jongen onder zijn hoede krijgt, Janmari. "Het enige tastbare dat tot hem doordringt, hem doet rillen is lopend water, van een bron, fontein of kraan". In 1968 trekt Deligny naar de Cévennes, waar hij het opvangnetwerk opricht. Janmari is zijn leidraad. "Ce gamin, là" werd gedraaid vanaf 1972 door autodidact Renaud Victor die sedert "Le moindre geste" betrokken was bij het werk van Deligny. De kinderen worden getoond in een haast middeleeuwse monastieke sfeer. De film maakte furore op festivals, met duizenden kijkers, maar verdeelde de kritiek. Dit unieke experiment getuigt van Deligny’s buitengewone insteek, zijn poëzie en taal.
Fernand Deligny /José Manenti / Jean-pierre Daniel, 1971, FR, video, fr 105'
Deligny, een libertaire opvoeder en auteur, heeft al vanaf begin jaren 1930 belangstelling voor cinema. Het beeld en de poëtische invulling ervan trekt hem aan. Met La Grande Cordée denkt hij een vorm van documentaire cinema uit waarbij de jongeren direct het heft in handen nemen. Uit dat experiment vloeien de opnames van “Le moindre geste” voort in 1962. Chris Marker springt in voor de productie (waarbij hij voor de gelegenheid SLON opricht) en de film wordt vertoond tijdens ’La semaine de la critique’ in Cannes in 1971. Yves is ontsnapt uit het tehuis, totaal vrij in zijn bewegingen, en spreekt in woorden die noch de zijne zijn, noch van iemand anders... Dit is grote kunst, een radicaal werk dat een onuitwisbare indruk heeft nagelaten op de cinema uit de jaren 1970 en tot op heden zijn gelijke niet kent.
lang: nl
id_rubrique: 2454
prog: 2452
pos: aval
Zich aansluiten