Films + concerts

In het begin van de jaren 1980 maakte de underground muziekscene van Los Angeles grote sier, al maakten het toenmalige conservatieve klimaat en de LAPD – niet bepaald bekend voor zijn grote voorliefde voor de marge – het bijna onmogelijk voor deze kweekvijver van talent om zich uit te leven. De oplossing werd door de toen nauwelijks 20-jarige jongeman Stuart Swezey bedacht: hij ging concerten organiseren midden in de Mojavewoestijn. “Desolation Center” laat ons deze inmiddels tot mythe verheven events herbeleven aan de hand van archiefbeelden, de ene nog beklijvender dan de andere, die de libertaire geest en de heilzame onbezonnenheid van die tijd weerspiegelen. Ondanks een kortstondig bestaan is de nalatenschap van die festivals niet te onderschatten: zonder de visie van Swezey en zijn team was er nu geen Burning Man Festival of Lollapalooza. Naast de historische dimensie toont de film ook aan dat de kapitalistische machine niet alle utopieën onontkoombaar opslokt.

→ De vertoning wordt gevolgd door een ontmoeting met de regisseur Stuart Swezey en met Jack Sargeant, specialist in underground cultuur.

→ Met de steun van Sooner

F-Space uitnodigen om de vertoning van "Desolation Center" te begeleiden was een vanzelfsprekende keuze . De band bestaat uit twee muzikanten, waarvan een niemand minder is dan Ethan Port, de gitarist en percussionist van Savage Republic. Deze levende legende van de Californische post-punk en industrial scene gaf in de jaren 1980 concerten die te zien zijn in de documentaire. Van zijn kant is Scot Jenerik een pyrotechnisch geluidskunstenaar die talrijke instrumenten uitvond waarvan de bizarre klanken rondschalden tijdens het Burning Man-festival in het begin van de jaren 90 . Met F-Space leveren ze een uitgekiende mix van metalige klanken, atmosferische ambient, tribale percussie en gitaren uit het Midden-Oosten.

→ De promotiebeelden ten spijt, zal de band dit keer geen gebruik maken van zijn lievelingsvlammenwerper, en dit om saaie maar voor de hand liggende veiligheidsredenen. Wat zij echter wél gegarandeerd doen, is de zaal laten ontploffen met Scotts video’s die vanaf het scherm van Nova zullen spatten.

"Texas Trip" begint met beelden van verlaten drive-ins, die openluchttempels waar de toeschouwers vanuit hun auto naar B-films konden kijken. De film is een reis doorheen een schemerzone, de tussenruimten van een wegkwijnend op consumptie verzot Amerika waarin de monsters en fobieën van de schermen hun toevlucht hebben gevonden. In beeld komt het creatieve proces van gemuteerde kunstenaars uit de undergroundscene van de Lone Star State, zoals dat van "Mother Fakir" Giless, een muzikant en performer die pijn als zijn instrument bespeelt, en Grady Roper aka Attic Ted, de songwriter van een exuberante "freakshow" met gemaskerde personages die geleidelijk de spookachtige ruimtes van de post-apocalyptische buitenwijken besmetten. Dankzij zijn virtuoze vorm, barstensvol fragmenten uit B- en Z-films, is "Texas Trip" meer dan een documentaire over marginale kunstenaars uit het diepe Zuiden van de Verenigde Staten: het is een trip op hallucinogene paddo’s!

Belgische avant-première in aanwezigheid van de regisseurs op 01.10

Attic Ted, afkomstig uit de undergroundscene van Texas, heeft de afgelopen tien jaar regelmatig in Europa getoerd. Hoewel hij soms begeleid wordt door zijn muzikale trawanten, treedt hij dit keer solo op, alsof hij zonet, bezeten door de spoken van "Texas Trip", uit het scherm is komen kruipen om een post-punk concert te geven met zijn klarinet, elektrische gitaar, Casio-synth en low-fi effecten. Vol humor en energie ontleedt de compulsieve songwriter Attic Ted met zijn geschifte ballads de verwrongen psyche van putje Amerika – en van zichzelf. Hij laat groteske personages met kleurrijke maskers optreden die hij met bierkratten in elkaar heeft geknutseld. Zijn psycho-burleske universum lijkt op een gotisch carnaval waar de menselijke tragikomedie wordt gevierd en waartoe wij worden uitgenodigd om te dansen.